Benimle Kal

Sarılmaların asılı kaldığı günlerden
geçiyoruz…
Ne bahar geldi
Ne sen kalabildin
Gülüşüne karlar yağdı
Saçlarında deli rüzgârlar
Oysa;
Yürekler yine temmuz sıcağı
Ziyanı yok sen üşüme
Şiir örttüm üstüne
Gökkuşağıyla süslü
Mavi düşlerle
Güneşle hep kal diye…!
Evet, sevgi ile hüzün benim içimde yan yanadır. Acı ile tatlı gibi. Ümitsizlik duygusunun içine bırakmam yüreğimi, bırakırsam ümitsiz şiirler dökülür kalemimden. Oysa umuttur insanı
ayakta tutan, umuttur ne kadar kötülük olursa olsun bir iyilik aratan duygu. Öyle bir hale geldik ki iki dost, iki kardeş, artık oturup sohbet bile etmiyorlar. Paylaşmıyorlar, bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın misali her birey kendi çıkarları doğrultusunda kafasını kuma gömüp yaşıyor.

(Tanıtım Bülteninden)