Kırkbeş Gün

İnsan kendi hayatına ara verebilir miydi? Olabilir miydi? Böyle bir şey ama Müge'den istenen tam olarak buydu. Kulaklarında bir ses duydu kendince "her yeni sabah, yeni bir gün, her yeni bir gün, güzel bir gün ." Sanki birisi om/unun üstünden ümit vermek ister gibi fısıldıyordu... Birinden mi duymuştu, yoksa bir yerler demi okumuştu emin değildi ama emin olduğu bir şey vardı ki, oda gerçekten yarın yeni bir gündü ancak güzel olup olmayacağım kimse bilemezdi kendisi bile bilmiyordu... Zira güzel bir şeyler olmayalı çok uzun zaman olmuştu. Ama genç kadın alışmıştı bu duruma, oysa bugün duyduklarından sonra bambaşka bir hayata savrulacağını düşünmeden edemiyordu. Sonunun nasıl ya da nereye varacağını bilemediği bir hayata savrulduğunu hissediyordu kadın. Ve bu düşünce onu fazlasıyla endişelendiriyordu. Kimseye söyleyemediği, İçinde kopan fırtınaları, yağan yağmurları, gittikçe büyüyen endişenin yanında, bir mum ışığı misali, büyümesini istediği umudunu düşünerek odasına yöneldi. Şu anda istediği tek şey vardı, uyumak belki sabaha her şey değişebilirdi.

(Tanıtım Bülteninden)