Tek Kişilik Ranza

Her sabahkinden daha yumuĢak tutuyordu kahve fincanını. Parmakları ile küçük tutunuĢları vardı. TükenmiĢti milyonlarca kelime. BitmiĢti isyan, kızgınlık. Felsefi söylemler vardı artık yüreğinde.

Tek kendisinin söylediği, tek kendisinin duyduğu, yalnız kendisinin bildiği. Susmak… Susmak ne güzeldi.

ġahit oldukları “Sıradan bir kazaydı” iĢte. Her gün onlarcası yaĢanan.

Onlarca insanın canını alan, bir o kadarının sakat kalmasına sebep olan. Sıradan bir kazaydı. Her gün televizyonda izlediğimiz, radyodan duyduğumuz sıradan bir kaza... Hep “baĢkasının” baĢına gelen.

ÖlmüĢ olmalıydı ailesi. Yoksa on yedi yıl. Koca on yedi yıl geçmiĢ,

yaĢasa anne babası bir kez kalkıp gelmez miydi? Öldü mü kaldı mı

kızları merak etmezler miydi? Olsaydı kardeĢleri abla diye, kardeĢ diye bir gün çıkıp gelmez miydi? Yoktular kesin. Kesin bir kazada ölmüĢlerdi. Kendisine devlet sahip çıkmıĢtı.

(Tanıtım Bülteninden)