Zilal

Evvelen kalbim geç kaldı sevgiye...

Hayat, güneş misaliydi, Gelinciklere vurur ışığı gölgelerini bırakırdı yere. Doğmadan önce, ışık tutar seni besler, büyütür, bakar, nefes aldırır sonra da gölgeni bırakırdı geriye.

Bende ilk büyüyorum sanmıştım, ta ki geç varılmış kalınmışlıkları fark etmeden önce... Bir gün damarlarından sızan güneşi hissettiğinde unutmayasın, senin de gölgen kalacak geriye. Şimdi ben bu kitabımda baharlardan sızıp dilimi lal olarak topladığım vakitti.

Dalına nisan yağmuru, düşünce unutmayasın beni...

(Tanıtım Bülteninden)