Levla

Vazgeçin artık. Ait olmadığınız bahçelerde güneşi beklemekten vazgeçin.
Kaybetmek o kadar da kötü bir şey değil yahu.
Gerçekten sürekli mutlu olmak mı istiyorsunuz?
Bu hayattaki bütün duygular yaşamak için değil midir?
Aralarından en güzel olanını cımbızla seçmenin verdiği bencilliği yüzünüzde taşımaktan korkmaz mısınız? Yazık...

Hâlbuki bütün duyguları hissettiğin kadar varsındır.
Yaşayabildiğin kadar insansındır.
Sevinç, özlem, neşe, umut, keder, acı, korku ve hayal kırıklığı
Yakıştır bakalım kendine yakıştırabildiğini.
Bilirim ben, toz kondurmazsınız kendinize. Vazgeçin artık kaçmaktan.
Yüzleşmekten korkmayın. Bırakın gitsinler.
Mavilikler sunduğunuz insanların çorak topraklarında filizlenmeye çalışmaktan vazgeçin. İçinizde astığınız, boğazınızı düğümleyen o kirli cümleleri yapıştırın artık her gece uyumak için yastıkta kuru yer aramanıza neden olan insanların suratlarına. Ve bir sabah, gün doğmadan içinizde öldürün; her yaşına ayrı âşık olduğunuz insanı.

Derin bir nefes al, aynanın karşısına geç, süslenmek için de değil, iyice bak bakalım gerçekten bu yansıma sana mı ait?

Emin olduğun zaman gönlündeki prangaların uçmana mani olmasına izin verme, kurtul onlardan. Çünkü gökyüzüne çıkarsanız, insanların büyütülmeyecek kadar küçük olduğunu görürsünüz.

Korkmayın uçun.