Varlık ve Tapınak _{Eski Yunan Tapınağının Kavramsal İnşası Üzerine Arkitektonik Bir Deneme}

Arka Kapak Yazısı (Tanıtım Bülteninden)

Arkeoloji araştırmalarım esnasında, inanılırlığı sorgulanmayan, evrensel seviyede “bilimsel”

gözüken birçok “keskin ifadenin” aslında oldukça sezgisel, romantik ve keyfi kanılara

dayandığını gözlemledim. Batı'nın kültür tarihi ve arkeoloji disiplininde, özellikle 19. yüzyıl ve

20. yüzyılın ilk yarısında, sanki bir “yapının” öyle olmasını istediği için, belirgin anlatım

şemalarının hakikat kabul edildiğini, bu epistemenin de terminolojisi modernize edilerek

günümüze değin döngüsel bir şekilde tekrar edildiğini “hissettim”. Hissettim dememin

nedeni bu kadar uzun zamandır tekrar edilen kavramların artık akıldan ziyade bilinçdışında

aldıkları konumlardır. Ben bu tür sezgisel-keyfi anlatılara (ki alt katmanlarında kosmos adı

verilmiş düzenle ilgili sürekli söylem üretiyor veya sorun çözüyorlar) “Klasik Paradigma”

diyorum. Klasik Paradigma, özellikle MÖ sekizinci yüzyıldan itibaren görünürlük kazanmış ve

devamlı olarak geliştirilmiş bir sosyo-kültürel forma dayanıyor. Bu çalışmada temelde klasik

paradigma dediğim “şey”in varoluş düzlemine, söylemlerine ve izlerine “Eski Yunan Dinsel

Mimarisi” üzerinden dokunmak istedim.