Komutanım Ali Çavuş Şehit Oldu

İlginçtir, asteğmenimizin şöyle bir anısını hatırlıyorum; Tabur komutanına diyor ki; “komu-tanım, görüyorsunuz benim ayakkabılarım özel yapım geliyor (52 numara) Ayakkabılarıma bir şey olursa, dağda çok zorlanırım, zaten benim terhisime de şurada bir ay var. Ben bu operasyona çıkmasam olmaz mı?” Ancak tabur komutanımız, “İbrahim sen yanımda olunca ben kendimi güvende hissediyorum, merak etme bir şey olmaz. Sıkıntı olursa seni ilk helikopterle geriye göndeririz” diyor. Gerçekten İbrahim asteğmenimiz sivil hayatında da bildiğim kadarıyla, profesyonel olarak basket oynamış, 198 cm boyunda dev gibi bir adamdı. Ama o dev cüssesinin altında o kadar mütevazi bir kişiliği vardı ki, taburda herkes gibi bende onu çok severdim. Bakın İbrahim asteğmenimiz, daha sonra gazetelerde çıkan beyanında bu olayı nasıl anlatıyor:

"Patlama beni on on beş metre ileri fırlatmıştı. Bacağımın koptuğunu ve sol gözümün tama-men görmediğini hissettim. Bu arada yerden fırlayan bir taş da çenemin altına saplanmıştı... Nefes alamıyordum. O anda yardıma koşan askerlerden birinin 'Komutanım 2 şehit, 4 yaralı var' dediğini duydum. Şehitlerden birini biliyordum. Ama diğerinin kim olduğunu anlayama-dım. Sonra ikinci şehit olarak bahsettikleri kişinin ben olduğumu anladım. Fakat her şeyi duymama rağmen cevap veremiyor, bir türlü yerimden kımıldayamıyordum... Yaşamla ölüm arasındaki mücadelem başlamıştı. İçimde bir ses 'Bırak kendini, boş ver gitsin' diyerek beni ölüme çağırırken, başka bir ses 'Vazgeçme, diren, mücadele et' diyordu. Ben içimden gelen bu ikinci sesi, yani yaşamın sesini dinleyerek mücadele ettim ve elimle çenemin altındaki taşı çıkardım. Yaşama isteğim ve azmim kazanmıştı. Şimdi daha rahat nefes alabiliyordum. Bir süre sonra da helikopter gelerek bizi hastaneye götürdü."

(Tanıtım Bülteninden)