Muzaffer Çok Kızar Valla

Turgut'un kolları, rahat vermiyor dallara. Yine ağaca asmış kendini. Cılız vücudu sağa sola savruluyor. Sigaramın külünü silkeliyorum. Deminki rezillikten sonra, bu yaptığına şaşırmıyorum. Merdivenle ağaca çıkıp ayaklarından kavrarken yan komşumuz Hasan'ı çağırmadığıma şaşırıyor. İpin ucunda çırpınırken harekete geçeceğime güvenen bir rahatlık var halinde. O kadar gürültü çıkardı ki bahçeye giderken, bir bağırmadığı kaldı, “Bak yine asacağım kendimi,” diye.

MuzafferÇok Kızar Valla, hayatın kendisi gibi öykülere kucak açıyor; gülmek ve ağlamak kol kola gezerken hangisine sığı- nacağına karar veremiyor okur. Gücünü yalınlıktan alan öyküler, bir yandan tebessüm ettirirken öte yandan vicdanın sesine dayıyor kulağını.

(Tanıtım bülteninden)