Yürüme - Bir Yaşam Hikayesi

“Yavaşla ki tez varasın” diye bir sözü vardır eskilerin. İnsan hızlı oldukça, işlerini aceleyle yaparak birçok işini daha kısa sürede halledeceğini zanneder. Oysa durum çoğu kez bunun tersine sonuçlanır. Hızlı olmak, ilgili şeye yakından bakıp derinlemesine odaklanma kabiliyetimizi elimizden alır. Vukufiyete ermek, yavaşlamak ve odaklanmakla mümkündür. Günümüzde hayatın “hızlı akıyor” olması bizim de hızlı hareket etmemiz gerektiği gibi bir yanılgıyı bize dayatıyor. Kapitalist tüketim toplumunda, insanı düşünmekten alıkoymak için her şeyin “hızla akması” sağlanır. Bu hız sağanağı altında insan, sadece yetişebilmeyi, diğer bir ifadeyle hiçbir şeyden geri kalmaması gerektiğini düşünür ve can havliyle koşuştururken bulur kendisini. Hız, hiçbir şeyle sıkı bir bağ geliştirerek hakkıyla ilgilenmemize izin vermez. Tam bu noktada yürümek, hıza karşı olmaktır. Anlamaya, kavramaya, hatırlamaya ve olan bitenin en ince ayrıntısına varmaya çalışmak ve bunun için hissederek adımlarını atmaktır. Yavaşlık, tembellik değildir. İşimizi savsaklamak ve hımbıllık hiç değildir. Acelecilik ve hız ise teennî ve ihtiyatın katilleridir.

(Tanıtım Bülteninden)