Ana

Nikolay, Ana'ya şöyle bir baktı, gözlerini yumdu. Çopur yüzü birdenbire kör bir insanın yüzüne benzedi, iç geçirip tekrarladı: “Diyorum ki, çocuklar ana babalarından utanç duy-maya başlıyorlar! Sen söz konusu değilsin... Pavel sen-den asla utanmaz. Ama ben babamdan utanıyorum. Bir daha onun evine ayak basmam. Babam yok benim... evim de yok! Gözetim altında bulunduracaklar beni, yoksa çeker giderdim Sibirya'ya. Orada sürgünleri kurtarır, kaçmalarını hazırlardım...”

(Tanıtım Bülteninden)