Emre ve Zeynep'e Anlattığım Öyküler

Sen bir insanoğlu, ben bir ağaç. Ağacım, ama ağacın alıç ailesinden. Her neyse ağaç ağaçtır. Dallarımızın ve yapraklarımızın oluştuğu bir gövdeye sahip, yıllarca yaşayan, kökleriyle topraktan beslenen odunsu bitkileriz biz. Havanızı temizleriz, suyunuzu arıtırız, türlü meyveler sunarız, böcek ve kuşlarla yaşanası bir hayat hazırlarız size. Ağaçlar öyle bitkiler ki yavrum, beşikten mezara hayatın her evresinde kullanılır, insan yaşamına renk katar, yarar sağlar. Unutma oğlum, yaşamın imgesiyiz biz. Şiirin, türkünün yatağı bizdedir.
İşte ben de bir alıç ağacıyım bu dağ başında. Yapraklarım, gözlerim. Gece ay ve yıldızlarla söyleşirim. Onların unutulmaz dostlukları bana güç verir. Gündüz güneşle sarmaş-dolaş olurum. Onun sunduğu yaşam iksiri -ısı ve ışığı- yeşermemi sağlar, beni büyütür, ayakta tutar. Onun aydınlık yüzünü görünce yaşama sevinci duyarım. Yaşamı doğuran o, suyun gürültüsü o. Bunun için güneş bir anne gibidir, her canlıya hayat verir.

(Tanıtım Bülteninden)