Yolculuk

Gözlerini daldırdı uzun bir süre, yanı başımızdaki türbenin kapısınakilitlendi. Ciğerlerinin en derinine inen bir nefesle doldurduiçini. Belli ki zor bir konuşmaya hazırlanıyordu. Banadöndü sonra. Gözlerimin içine bakarak “Aşk,” dedi. Derin birnefes çekti. “Bilir misin evladım? Aşk, dediğin göçmen bir kuştur,soğuk yüreklerde barınmaz ki. Yüreğin soğudu mu, bilesinki aşk ölür gider; fark edemezsin. O yüzden aşkı arama boşuna.

Sadece yüreğini sıcak tut. Zamanı gelince o geri döner
sıcak yüreğe.

Mevlana'nın kıyısındayım. Türbenin bahçesine yakın bir yerde,asırlık bir çınarın altındayım. Gün az önce geceye bıraktı sırasını.

Az ötemde loş bir ışık altında yatan büyük aşkın, büyük terkedişin büyük filozofunu düşündüm. “Aşk göçmen bir kuştur.”

Kalkıp gitmeli miyim böyle durumlarda? Kendimi yollara mı
vurmalıyım? Bahar yağmurunun ıslattığı yollara yansıyan ışıklarıniçinden geçiyor beynim.

Hiçbir yaşamışlığım yok; hiçbir insanı tanımam ama yine de buşehri sevdiğimi fark ettim. Az ötemdeki türbenin içindeki aşkhâlinin huzuruna banıp yine yollara düşecek olsam da bu kentinışığı hep kalacak içimde. Beynimde bir Mevlevi seması…

Derin nefes aldı tekrar. Bastonunu düzeltti. Yağmurun bitmesinibekliyordu ve artık gitme vakti idi. Sakalını sıvazladı. Şarabigözleri nedensiz ıslanmıştı. Gözlerini sildi. “Allah'a emanet ol,oğlum.” dedi ve gitti. Kentin ışıkları vuruyordu yollara. “Yolunışık olsun.” dedim ardından. Eminim ki duydu.

(Tanıtım Bülteninden)