Bitmeyen

Entel, lakabı değildi. Atkuyruğu saçı, kalın, yuvarlak çerçeveli gözlüğü, top sakalı ve hepsinden önemlisi, hikâyesi ne olursa olsun hemen her türlü vakaya farklı bir pencereden bakması nedeniyle meslektaşları arkasından konuşularken hep bu kelime ile anmışlardı.
Hiçbir zaman paranın, makamın peşinden koşmamıştı. Hiçbir siyasi partiye kendini yakın hissetmemiş, her defasında mühürsüz pusulayı katlayıp zarfın içine koymuştu. Ülke gündemini hiçbir zaman takip etmediği gibi hiçbir dini inancı da yoktu. Bunlar yüzünden çevresine göre enteldi, kendi dünyasında ise yapayalnız bir insan.
Bozkırın ortasındaki olay yeri, çorak toprağa koca bir artı işareti çizilmiş gibi karşılıklı duran dört otomobilin farlarıyla aydınlatılmıştı. Çizgilerin birleştiği yerde beyaz bir tümsek vardı. Resmi tepeden gördüğünde nasıl bu kadar nizami park edebildiklerini düşündü Haldun. İyice yaklaştıkları sırada otomobillerden biri, ahengi bozarak oradan ayrıldı ve Cemil amirinin talimatıyla giden otomobilin yerine park etti.
Beyaz tümsek, bir cesetti ve uzaktan öyle görünmesinin nedeni üzerini bir örtü gibi kaplayan kitap sayfalarıydı. Etrafta uçuşan sayfalar da vardı ama çoğu hâlâ cesedin üzerindeydi. “Demek ki bu gece rüzgâr yok.” diye geçirdi içinden Haldun. Baktığı yerden, sırtüstü yatan adamın ayakkabı tabanlarını seçebildi, onun dışında yüzü de dâhil olmak üzere bütün bedeni sayfaların altındaydı. “Teşhis etmek gerekmedi mi?” diye geçirdi içinden bu defa da. Gerçi doktor bey henüz teşrif etmemişti, hep böyle yapardı, muhtemelen onu bekliyorlardı.

(Tanıtım Bülteninden)