Kalbimin Düştüğü Yerdeyim

-Evet, Ahsen Hanım. Gitmeliyim. Allah nasih ederse yine karşılaşırız. Şimdilik Allah'a emanet olun. -Allah razı olsun. Siz de Allah'a emanet olun Yusuf Bey. Yusuf, caminin kıble kapısına doğru yöneldi. Oradan duvar dibine gidip çay içmek için sözleştiği arkadaşlarıyla buluşacaktı. Avludaki çınar ağacının altından geçti. Bu arada Ahsen 'hadi dönüp bak, hadi lütfen bir kere dönüp bak' diyerek mırıldandı. Yusuf tam kupı önüne gelmişti ki omzunun üstünden geriye dönüp kısa bir an Ahsen'i görebileceği yöne baktı. Son bir kez göz göze gelmişlerdi. İki gencin arasında tertemiz bir sevgi olmuştu. Birbirlerine hem hayranlık hem de büyük ber sevgi uymaya başlamışlardı. Elbette Yusuf, Ahsen'in haftalardır kendisini düşündüğünü bilemezdi. Aynı şekilde Ahsen de Yusuf'un kendisini düşündüğünü bilmiyordu. Fakat Allah her ikisinin de kalbine öyle bir aşk yerleştirdi ki, bir hafta boyunca sevgileri, özlemle birlikte büyüdükçe büyüdü.