Anacığım

“İnsanı Sevdim
Aklım bastığından bu yana
Hep iyimserliği aradım dağda taşta
Taşları bağrıma bastığım zamanlar oldu çokça
İnsanı sevdim, vicdanı olan insanı
İnsanın en örgütlü sınıfını
Sınıfın dostlarını sevdim...
İnsanın kabesi saydım emeğini
İnsan kabesine tapındım çocukluğumdan çıkalı beri
Kabe saydım insanı
Söylediği gibi Ruhi Su'nun...
Zaman oldu harıl harıl akıp gitti çağlarım
Çağlarım sır oldu.
Sırlarım kabeye baka baka
Baka baka göz yaşı döktü inançlarım yitip gidenlerime
Yitip gidenlerimle bir başıma kaldım bazen.
Bazen başımı alıp gittim
Geçmişin labirentlerinde kalan izlerime
İzlerime zulaladığım yaşanmışlıklara daldım bir başıma
Gülümsemelerimi eksik etmedim
Yoldaş saydığım üretken bakışlı insanlarıma,
Bazen içime doğru ağladım
Yolu şaşkın yakınlarımın
Farkındalığının omurgasızlığına
Bir başıma bazen…”
İ.E.

(Tanıtım Bülteninden)