Heyhat

Bir uçurtmam vardı umuda uçurduğum

Asi maviliğin altında dalga dalga savrulan

Beyaz yelelerini asil bir at edasıyla üzerinde taşıyan.

Kararttılar gökyüzünü kuşları ürküterek

Ve boğdular yasa, kelebekleri.

Heyhat!

Ölmüş tüm insanlar

Yaşayanlar ne peki?

Vurdular uçurtmamı, umudum kahr-u perişan edildi!

Ey gökler niçin gömüldünüz karanlığa açın perdeleri!

Ortalıktaki cesetler görünmeli!

Ömrümün geri kalan şaşkınlığını

Hoyrat ellerde incitilmiş insanlığımı

Utanca katık ederek yaşıyorum.

Ölmüş her insanlık namına utanıyorum kendimden.

Heyhat!

Cesetler haset kokmakta, kibir kokmakta, öfke kokmakta

Yıkanmadan gömülmekte ruhlar!

Yüzünüze gülenler de ölmüş belli ki

Tıpkı insanları tanıdıkça vurulan uçurtmam gibi

Benim gibi…

(Tanıtım Bülteninden)