Gönül Memleketi Şiir Şehri

kimine şu âlem zevki sefâdır
kimine de sorsan cevri cefâdır
mihneti eziyor birçok defâdır
hayâlen yaşamış serab gibiyim

içim paramparça aksın gözyaşım
yüreğim tükendi çâresiz başım
öyle yorgunum ki sanki yüz yaşım
yönünü şaşırmış mihrab gibiyim

gün yüzü görmedim suçum ne dünya
boynuma asmışsın meçhul bir künye
tâkatım kalmadı çöküyor bünye
zelzele geçirmiş harab gibiyim

bir şarkı sözünde dillerde olsam
hüzünle inleyen tellerde olsam
kadir kıymet bilen ellerde olsam
nağmeye inmemiş mızrab gibiyim

bâdeyi dolu tut dertliyim sâkî
sıfatım münzevî lakabım şakî
zamâna tuş olmuş esrik tiryâki
çileyle yıllanmış şarab gibiyim

ümîdim soluyor günüm biterken
elimde sermâyem bir bir yiterken
sâhibsiz hânemde otlar biterken
boşluğa savrulmuş türab gibiyim