Bir Melek Ölürken

Tanrı ‘’İnsan ol’’ dedi mavi meleğine.
Aşk, insan oldu.
Hoyrat ellerde kanadı.
Önce gülüşleri alındı elinden
Sonra sarhoş eden büyülü bakışları,
Rüzgârlarda savrulan siyah saçları…
Kaşlarına değen kirpikleri…
Yumuşacık elleri, dokunuşları bir bir terk etti dünyayı.
Gözyaşları alındı sonra ellerinden.
Umutları, hayâlleri, rüyaları…
Aşkla çarpan kalbi,
İnsan eliyle parçalandı.
Sessizliğine hapsedildi mavi melek.
Yaşayan bir ölü,
Bir bedende çırpınan yavru bir kuş oldu,
Kanadı kırılan,
En güzel sesiyle şarkılar söylerken,
Susturuldu aşk.
İnsan olmayı hiç sevmedi.
Belki de gerçek bir insan nasıl olunur bilmiyordu.
Sadece insanların kullandığı bir bedende,
Kirletilmiş bir elbise olmaya mahkûm edilmişti.
Şarkılara sığındı yeniden…