Ahır

“Beni hiç sevmeyen, bir kez bile öpüp okşamayan bir annem ile babam vardı. Her gece çocuk gözlerimden akan yaşlarla ıslatırdım yastığımı. Çocukların bedeninde büyüklerdeki kadar su olmaz, o yüzden bu kadar ağlamamalı onlar ama. Kururlar yoksa. Kurudum ben de. Yine de dayanmaya çalıştım. İrademle seçemediğim hayatımı kabullenmek için, elimden geleni yaptım. Anamın verdiği görevlerle geçti günlerim. Midem bulansa da kokudan, süt sağdım ineklerden. Karşılığında okula gitmek istedim sadece, resim yapmak ve renklerle anlatmak kendimi. Fakat babam olacak aşağılık adam, hayallerimi ve boya kalemlerimi kırıp parçaladı.”

Güneşe döndü yüzünü.

Uzakta, onun battığı yerde, rüzgârın kanatlarına binip koşturduğu tepeye baktı gülümseyerek. Son bir şey kalmıştı yapmaya çoktan karar verdiği. Arkasında inleyen adam bozmasına aldırış etmeden çıktı ahırdan ve kendisini bekleyen taksiye yürüdü hızlı adımlarla.