Ölüler Toprak ve Güneş

Şiir; varoluş kaygısı yaşayan bireyin hayata tutunma girişimi… Yüreğindeki boşluktan yonttuğu acıların, sevinçlerin, kederlerin, özlemlerin ve sayısız duygunun yeniden biçimlenmiş halidir. Şiir insan ruhunun aynası, kederli kelimelerin yan yana gelerek yeni bir dünya yaratması, en olmadık kelimelerin sevişmesinden çocukların doğmasıdır.

İnciltilmiş bir çiçekten bal alıyorum,

ağzımda kan lekesi.

Artık kendi kendini ilikliyor gömlek düğmelerim,

aynalar göstermiyor kendini bana,

Bir boşluğa bakıp tarıyorum saçlarımı.

Kırılan bendim,

eksilen ya da ağlayan

hep ben.

Sonrası hep bir hüzün.

(Tanıtım Bülteninden)