Ey Vefa!

Şiir, sızlayan vicdanın iniltisi. Taşa dönmemiş bir yüreğin canlılık belirtisi.. Bir şuur boyası o kimileyin.. Tefekkürün üstündeki estetik libas.. Akleden kalbin ayak izi.. Şuurun yüreğe damlaması yağmur misali..

Düşüncenin aşk ile imtizacı.. Duygunun şuur ile izdivacı.. Kelamın ruhu ve fikrin özet ifadesi .. Kanayan bir yürekten dökülen kutlu bir damla.. Duyguların mürekkebe dökülmesi kimileyin.

Ve sözün kelama evrilmesi.. Bir fısıltı o nazil olan ruhun semasından sessizce.. Bir yağmur o yeşerten latif çiçekleri yürek ikliminde.. Bir çıra o tutuşan vicdanda.. Bir deli rüzgar kimileyin özlerin içindeki köze alev veren..

Şiire vefa söze sadakattir. Vefa evvela kelâma olmalı. Kelâma vefası olmayanın insana vefası olur mu?

Bu eser gönüllere vefa ve umut üflemek niyetiyle ele alındı. Vefa isimli cevheri ceketinin astarı içinde kaybetmesinden ötürü insanlık adlı ipek mendilin ayaklar altında pas pas edildiği bir dünya'ya vefa isimli o kutlu değeri hatırlatmak için bir fiili dua kelâmımdan kalemime düşen.

(Tanıtım Bülteninden)