Annemin Kızı

Jülide ve Çiçek Göçmen kızlarıydı.Aile,geçmişinin anılarını,taşıyabildikleri eşyalarının arasına

yükleyip Bursa 'ya göçmüşlerdi.Selanık' ten Silistre 'ye bağlar kurmuş ,oralarda azınlık,buralarda

göçmen denilen insanlardı.

Jülide ,babasının üzerine geçirdiği görünmez kafesle büyümüş; şarkılarını, umutlarını ,hayallerini

ancak kendisine söyleyen romantik bir genç kızdı.Bursa 'dan İstanbul' a özgürlükten korkarak

özgürlüğe gidiyordu.Hayalindeki aşkla tanıştığında,söyleyemediği duygularının kilidini kırmaya

çalışırken,yaşamın sert fırtınasıyla kırbaçlanacağını da öğrenecekti.Öyle ya, gökyüzünü

kucaklayan modern rezidanslarda, doğunun sert törelerinin hala yaşadığını bilebilir miydi ?

Çiçek ," İş faşisti" lakabı takılacak kadar sert görünen,başarılı bir iş insanıydı ama evinde açık

yarasını dağlamak için savaş veriyordu ."Olamaz! diye bağırdım.Et parçaları avuçlarıma

doluyordu.Et parçaları! Bebeğim , düşlerim,hayallerim,umutlarım et parçalarıyla

avuçlarımdaydı.Ölmenin öbür adı neydi ? Neydi duyuramadığım çığlıklar!"

"Ölüm bizi ayırana dek" diyerek evliliğini mühürlediği erkek, gerçekten o büyüyü sürdürmeyi

başarabilecek miydi?

Sumru,Jülide ve Çiçek' in yaşamını geçmiş zamanlardan izleyerek onları gölgeliyordu.Sınır

tanımayan aşkı,berrak sesiyle yıldızlara uzayacağını sandığı Bergen olma hayali,ihtirası,

sakatlığından tüm insanları suçlayan kini,acısı,entrikaları ve terk edilişi... Terk edilen yalnızca

kendisi değildi; düşleriyle evreni doldurduğu hayal kelebekleri de gece karanlığında eriyerek

bataklığa gömülmüştü.Sumru bilinç sıkışmışlığının dağılmasıyla kendisi,kendisinden kopmuştu.

Her genç kızı düşürecek yaşamının trajik sonu ,Julide ve Çiçek' in yaşamını nasıl

mühürleyecekti?

(Tanıtım Bülteninden)